Gitara klasyczna

Głównym elementem gitary klasycznej jest pudło rezonansowe, na nim osadzona jest szyjka z gryfem z 19 progami. Szyjka zakończona jest główką. Na główce znajduje się mechanizm kołkowy. Na pudle znajduje się podstawek od którego zaczynają się struny(są przeciągnięte przez małe dziurki). Gitara klasyczna jak i większość innych gitar ma sześć strun. Pod strunami znajduje się w pudle na wierzchniej płycie otwór w kształcie koła. Zwany jest otworem rezonansowym. Struny biegną dalej wzdłuż gryfu i dochodzą do siodełka. Przechodzą dalej do główki i nawijane są na kołki. Kołki są regulowane za pomocą śrubek. Tu sroi się gitarę. Współczesna gitara klasyczna została ukształtowana w Hiszpanii, w XIX wieku. Antonio de Torres zaprojektował instrument o dużym pudle rezonansowym oraz wynalazł belkowanie w kształcie wachlarza, co korzystnie wpłynęło na siłę i jakość brzmienia. Jego działalność była przełomem w dziejach konstruowania gitar. Torres wypracował najbardziej typowy model, który z sukcesem powielały pokolenia lutników( czyli rzemieślników wykonujących instrumenty muzyczne -jakość wyrobów niektórych lutników sprawia, że są nazywani artystami). Wzór Torresa stał się dla wielu gitarzystów i kompozytorów podstawą poszukiwań dojrzałego instrumentu koncertowego. Gitary klasyczne początkowo posiadały jelitowe struny wiolinowe i jedwabne, owinięte drucikiem basowe. W latach 40. wiolinowe struny jelitowe, które były nierówne łatwo zrywały się i mogły zostać uszkodzone przez wilgoć, zastąpiono nylonowymi. Mają one zawsze tę samą jakość i mogą być silnie naciągane dla uzyskania czystego dźwięku i ładnej barwy. Pierwowzór gitary klasycznej ulega ciągłym zmianom dzięki nowym materiałom i odkryciom w inżynierii i akustyce. Obecnie poszukuje się gitar, których brzmienie, zachowując naturalny charakter i barwę instrumentu posiada jednocześnie odpowiednią siłę i dźwięczność.


Gitara akustyczna

Gitara akustyczna z metalowymi strunami została ukształtowana w Ameryce, w XIX wieku. Grupa amerykańskich przemysłowców wynalazła nowy rodzaj gitary akustycznej, której pomysł zaczerpnięto z tradycji europejskich. Strun metalowych zaczęto używać pomiędzy 1860 a 1900 rokiem, i do lat 30. stały się one normą. Dzisiaj, gitary z metalowymi strunami pojawiają się w różnych formach, między innymi jako instrumenty z wycięciami i modele elektroakustyczne. Gitary z metalowymi strunami posiadają cięższe belkowanie i wzmocniony strunnik, co równoważy nacisk strun. Ich dżwięk jest jasny, czysty i ostry. Gitary elektroakustyczne są wyposażone w przystawki zbierające dźwięk i regulatory natężenia oraz barwy(takie gitary można podłączyć do wzmacniacza albo pieca).  Gitary akustyczne mają różnorodną barwę, od ostrej - powstającej przy strunniku - do łagodnej w pobliżu gryfu. Gryf takiej gitary może posiadać nawet 21 do 24 progów. Na gitarach tych gra się zarówno palcami, jak i kostką. Można na nich uzyskać duże natężenie dźwięku. Ich uniwersalność powoduje, że znajdują zastosowanie w wielu rodzajach muzyki. Odmianą zwykłej gitary jest gitara dwunastostrunowa. Charakteryzuje się ona pełnym, jasnym i błyskotliwym brzmieniem. Pierwsza i druga dodatkowa struna strojone są w unisonie(ten sam dźwięk), podczas gdy struny dodane, od trzeciej do szóstej stroi się o oktawę wyżej niż ich pary. Na gitarze takiej można grać tak jak na instrumencie sześciostrunowym gdyż struny są rozmieszczone parami blisko siebie(palec przyciska do gryfu dwie struny naraz). Większość egzemplarzy ma duże pudło i długą główkę, mieszczącą dwanaście mechanizmów kołkowych. Instrumenty te, ze względu na duży nacisk strun, muszą być mocniejsze niż zwykłe gitary. Przykładowe brzmienie tej gitary można usłyszeć w piosenkach The Eagles albo w końcowej partii "Jeremy" Pearl Jam-u z albumu "Ten".


Gitara elektryczna

Gitary elektryczne zwane są również "deskami". Do najpowszechniejszych używanych instrumentów tego typu należą zarówno tradycyjne modele z lat piećdziesiątych, jak i te z nowoczesnymi częściami metalowymi, i całkiem nowymi cechami takimi, jak przedłużony gryf i niezwykłe wykończenia. Materiały i konstrukcja zostały pomyślane tak, aby zwiększyć możliwości wykonawcze. Wielu współczesnych gitarzystów wymaga, by instrument łączył dźwięk powstający w pojedynczej i podwójnej cewce (dwa rodzaje przystawek elektrycznych), z wymyślnym systemem tremolo(mostki na licencji firmy Floyd Rose), a także dobrze zrobiony gryf o nisko położonych strunach z dobrą intonacją i brzmieniem we wszystkich rejestrach. Wiele takich udoskonaleń dodano do tradycyjnych instrumentów. W latach 60. wraz z sukcesem zespołów rock&rollowych gitara elektryczna zyskała dużą popularność. Wkrótce zaczęto je produkować indywidualnie oraz w fabrykach na całym świecie, i stały się one dostępne dla zapalonych amatorów oraz muzyków profesjonalnych.